Zaterdag, 25 maart, stond er niet zo heel veel op onze planning. Gewoon, wat genoten van de rust. ’s Avonds stond er dus weer een feestje op de agenda van Club Relax, de ladiesnight. Daar wilden we eigenlijk graag naartoe gaan, om de vakantie in te zetten. Maar tevergeefs, onze Kaapverdiaanse vrienden van hier zouden oorspronkelijk niet naar daar gaan, maar met hen iets afspreken is ook moeilijker dan gedacht. Zo gingen we rond 22 u naar buiten, op speurtocht. Helaas, zeer weinig leven. Dus na een avondwandeling kropen we maar onder de wol. Zondag, 26 maart, was het eerste doktersbezoek een feit. Beiden hadden we sinds begin de week al wel wat keelpijn. Bij Line ging het terug de goede richting uit, maar bij Leen helaas niet. Zo keek ze per toeval vrijdagavond via de spiegel eens in haar keel. Half haar gehemelte tot aan de huig zag vrij rood met witte bolletjes. Niet normaal en dus tijd om naar Wim en Hilde te gaan en een afspraak te maken bij de dokter. Om 9u zou hij komen, Kaapverdiaanse tijd: 9.40u. Gelukkig dat ze zo alert was, want was ze twee dagen later geweest, had ze een spuit gekregen. Het verdict: faringo amigdalites (keelholteontsteking/amandelontsteking, veroorzaakt door de bacterie streptokokken A). 10 dagen lang 3x per dag een antibioticapil nemen en geen warme en koude dranken. Luisteren dus en de raad opvolgen, want indien dit niet helpt, wacht er desondanks toch een spuit! Verder vulden we onze zondag nog met een wandeling. We wandelden van Ribeira Grande langs het water naar Paúl, goed voor 9 km. Maandag in de voormiddag gingen we met Ariana opzoek naar een dame die de schilderschorten voor de kinderen van het weeshuis zou kunnen maken. De eerste dame haar stikmachine was kapot, de tweede dame was er niet en de derde dame zou het ook niet kunnen doen. Tot slot eindigden we bij Julie, een Française en de vrouw van Olivier, die hier de canyoeing verzorgt. Zij zou dit voor ons in orde kunnen brengen. In de namiddag werd de planning met al de activiteiten voor na de vakantie opgemaakt. Zo, dat hebben we ook al weer klaar! ’s Avonds ging Leen terug naar de aerobics en Line verkoos om nog wat te gaan lopen. Later werden we mee uitgenodigd in Oveleiro om samen met Hilde en het vrouwenteam van de B&B Coração iets te gaan drinken omwille van de Kaapverdiaanse Vrouwendag. De vrouwen worden hier nogal in de watten gelegd met hun feestdagen: Internationale Vrouwendag, Kaapverdiaanse Vrouwendag, Afrikaanse Vrouwendag en de Moederkesdag. Ons drankje nuttigden we met morreia frita. Dat is een vis die recht uit de oceaan komt en vervolgens gefrituurd wordt. Achteraf volgden er nog 2 grote pizza’s die we deelden. De Kaapverdiaanse dames hadden er nog niet genoeg van, dus besloten ze om met ons nog ergens anders iets te gaan drinken. Rond 22.30u – 23.00u was het tijd om naar huis te gaan en om te gaan slapen, want de eerste vrouw moest al beginnen werken om 6.30u. Dinsdag en woensdag waren wat rustigere dagen. Line kon al wat voor school werken voor haar stage in België, die plaats vindt na onze stage hier. Leen besloot om wat in de zon te gaan liggen wij Wim en Hilde. Woensdagnamiddag kwam Glen, een vriend van Line, aan in Ponta do Sol. ’s Avonds namen we hem mee om iets te gaan eten in Caleta. Hij vond het alvast een geslaagde namiddag/avond. Tot slot kreeg Leen zelfs de djembé in haar handen en mocht ze meespelen met de plaatselijke bevolking, nadat Line dit aan een van de muzikanten in haar beste Portugees voorstelde. Een nostalgisch moment, aangezien Leen dat zelf 12 jaar gespeeld heeft. De sfeer zat er alvast goed in, op naar meer! Donderdag besloten we nog eens om een wandeling te maken. Dit keer stond de wandeling van Pico da Cruz via Santa Isabella naar Paúl op ons programma, samen met Glen. Een avontuur dat begon op 1533 meter hoogte en zoals gewoonlijk moesten we terug naar zeespiegelniveau wandelen. In het begin ging het afdalen nog redelijk goed, ook al hebben we de hele namiddag voortdurend zon op ons bolleke gehad. We hadden heel veel plezier. Line ging met de eer lopen om de grond wel van héél dichtbij te bewonderen. Het leek haar een avontuur om 5 meter naar beneden te glijden door de planten, doorns, vuil zand, scherpte steentjes… Het resultaat: een vuurrode poep vol krassen en wondjes, net zoals de benen en handen die niet gespaard bleven. Gelukkig vonden we enkele meters verder een irrigatiekanaaltje waaronder we de wonden konden spoelen. Ook ons zangtalent haalden we naar boven met onder andere volgende liedjes, die voor enkelen onder jullie wel bekend in de oren zullen klinken: ‘aan de oever’, ‘dit is de historie van een oude Chinees’. Ofja, we deden alleszins toch een poging, aangezien we de tekst niet meer zuiver kenden. We passeerden ook een waterval in Santa Isabel, die helaas niet werkte. Na 3,5u wandelen kwam er een kleine dip voor Glen: al het water was op én we moesten op de een of andere manier terug boven zien te geraken, aangezien we in een dal terecht waren gekomen. Het was een hele zoektocht om boven te geraken, aangezien we echt eventjes in the middle of nowhere waren terechtgekomen, tussen alle mega kasseien, waar onder andere ook heel veel gewassen terug te vinden waren. We waren dus letterlijk ergens ontspoord en helemaal van ’t padje. Ergens in de jungle kwamen we dan een waterstroming tegen, die we besloten te volgen. Zo kwamen we na 4,5u wandelen eindelijk boven aan. Missie volbracht! Moest dat niet gelukt zijn, hadden we nog het motto: alle wegen leiden ons naar de Atlantische Oceaan, op de een of andere manier toch. ’s Avonds vulden we onze hongerige magen met een pizza. Nog 1 nachtje slapen en dan komen Remco en de studenten van Porto Novo hier aan! JOEPIE!
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. Archives
April 2017
Categories |